Henk Vinkes
Reeds twee weken nadat we op bijna miraculeuze wijze een gelijkspel uit het vuur hadden gesleept in Amsterdam mochten we aantreden voor de negende en laatste ronde. Het scenario was simpel, niet verliezen, een gelijkspel is eventueel genoeg omdat DSC Delft eerst nog de achterstand aan bordpunten moet wegwerken. Maar om er op te gaan wachten wat de uitslag in Utrecht zou worden is spelen met het lot. Wederom was er de vraag wat we met de opstelling moesten doen. Zukertort was al veilig en voor hen stond er eigenlijk niets op het spel, behalve een geschonden eer. Zouden ze komen met hun sterkste opstelling of toch met een aderlating. Dat laatste bleek gelukkig het geval, maar daar bleef het dan ook bij. Goed beschouwd kwamen ze in een vergelijkbaar sterke opstelling zoals wij die ook hadden.
Om toch te proberen beter te scoren dan de vorige wedstrijd werd ook nu de opstelling aangepast. Henk Eleveld mocht nu aan het eind van de opstelling toekijken hoe bijvoorbeeld Mark Brussen op bord drie zou presteren. Freddie en Marcel op lagere borden dan normaal, en onze rots in de branding dit seizoen, Erik Smit, op een vertrouwde stek. Met dat arsenaal aan schaakkracht moest het dan vandaag gaan gebeuren, de spanning is voelbaar. Na een paar uur spelen is het gevoel niet gunstig gestemd want als je op ELO-rating kijkt zijn de verschillen op de meeste borden niet groot. Maar de partijen moeten daar uitsluitsel over geven.
De eerste partij die eindigt is het eerste bord waar Martin van Dommelen niets weet te bereiken tegen Dennis Brouwer. Of je kan deze regel ook andersom lezen. Drieëntwintig zetten na een Philidor opening en de vrede is gesloten. Valt er verder nog iets over te zeggen… nee. Remise, de eerste score staat.
Maar tegen die tijd heeft Maarten Beekhuis zichzelf al zover in de nesten gewerkt dat we al weten dat we op achterstand gaan komen. En dat kunnen we niet gebruiken. Maar als je je al binnen de tien zetten zorgen moet gaan maken om het verdedigen van pion c2, die dan uiteindelijk ook valt, roep je wel het onheil over jezelf af. De pion gaat kinderlijk eenvoudig verloren en vanaf daar vecht Maarten eigenlijk al voor een verloren partij. Toch doet hij nog een poging om het beste er van te maken, maar het zal niet lukken. Kort nadat Martin remise heeft gehaald moet Maarten de koning omleggen.
Maar vanaf daar begint er een Schaakstad-uurtje en worden er een heleboel dingen duidelijk, maar niet zonder het nodige geluk. En degene die daar het beste over mee kan praten is Nikolai, de aanstichter van dit bijzondere uurtje. Je mag hem niet specifiek aanwijzen als zodanig, maar wat er bij hem in de partij gebeurt is dan het mazzeltje van het seizoen. Nikolai speelt met zwart tegen Lody Kuling, speler met de hoogste rating bij Zukertort. En deze Lody geeft Nikolai weinig kans, ten eerste zet hij het centrum vast waarna hij de meer plezierige stelling mag uitmelken, Nikolai is min of meer alleen maar toeschouwer. Hij moet een pion inleveren maar die hoeft niet gelijk beslissend te zijn. Maar de pluspion is wel een degelijk wapen tegen de zeer slecht gepositioneerde loper van zwart, voordat deze is bevrijd heeft wit al zijn pijlen al op de overige zwarte pionnen gericht. Maar opeens stokt de winstvoering en begaat Lody eerst een paar kleine onnauwkeurigheden waardoor Nikolai zijn loper opeens tot sterk stuk kan omtoveren. En daarbij spelen ook nog een twee oprukkende a en b-pionnen een belangrijke rol. En dan grijpt Lody Kuling compleet mis, een enorme blunder waardoor die twee pionnen niet meer te stoppen zijn. Een drama pur sang speelt zich af. Het is erg zuur voor Zukertort Amstelveen, maar voor ons de totale ommekeer in de wedstrijd.
Want het negatieve gevoel van eerder die middag is intussen omgedraaid in een goed gevoel. Een gevoel van “we gaan niet meer degraderen”! Henk heeft eerder remise afgeslagen in belang van het team, en Marcel, Freddie en Erik hebben hoopgevende stellingen opgebouwd.
Tegen elke zet die Freddie met zwart tegen zich krijgt lijkt hij zich te bedienen van f5, er zal wel een filosofie achter zitten. En als die filosofie werkt hoor je mij niet klagen. Tegen Bram ter Schegget heeft het in ieder geval effect, want al voor de twintigste zet heeft hij een kwaliteit gewonnen. En in tegenstelling tot de vorige ronde heeft hij nu gelukkig wel het overzicht om een winnend plan uit te voeren. Het is nog wel oppassen omdat wit via de g-lijn allerlei dreigingen weet te creëren. Het resulteert erin dat hij een pion extra moet inleveren. Maar het duurt niet lang meer voordat hij het voordeel van de toren tegen de loper kan laten gelden. Nadat de dames zijn geruild komt er kleine tactische strijd op het bord die Freddie probleemloos uitspeelt. Als eerste wordt de vrije b-pion in toom gehouden en daarna snijd hij de witte koning af. Voor Ter Schegget is dat reden genoeg om in te zien dat de partij verloren is, en kunnen wij een volgende overwinning bij laten schrijven. Het gaat de goede kant op.
De super degelijke rots in de branding dit seizoen is zonder twijfel Erik Smit. Tot aan deze ronde nog steeds geen nederlaag en met een score van 6 uit 8 is de koek nog niet op. Want ook in de negende ronde komt hij geen moment in gevaar. De kenmerken in zijn partijen zijn duidelijk, vanuit een klein voordeeltje in de opening gaat hij het net zo lang uitmelken totdat de tegenstander wel iets over het hoofd ziet. En zo gaat het vandaag ook weer, na twintig zetten heeft hij een klein positioneel voordeeltje, maar nog niet genoeg voor winst. Toch begaat Gijs IJzermans een fout zodat Erik heel geniepig een pion weet te bemachtigen. Het nadeel is wel dat die pluspion helemaal vanaf a2 te gelde gemaakt moet worden. Dat is geen doen, dan maar op een andere manier. De bewuste pion kan worden geruild en er blijft een paard eindspel over dat Erik daarna op het oog simpel in zijn voordeel beslist. Hij wordt daarmee onze topscorer van dit seizoen met 7 uit 9, en dat allemaal met zeer degelijke partijen, hulde!
In principe hebben we dan nog maar een half punt nodig, want DSC Delft moet nog steeds de marge van twee bordpunten wegwerken. Maar we zijn niet op de hoogte van wat er zich afspreekt in Utrecht, dus we moeten het zelf doen. Maar dat wisten we al voor de wedstrijd.
Mark Brussen had in de vorige ronde met een goede overwinning hopelijk genoegen vertrouwen opgebouwd om in de laatste ronde het derde bord te verdedigen. En het liet zich inderdaad zo aanzien dat hij voor niemand bang was, en zeker niet tegen Michiel Harmsen van Zukertort. Deze denkt na de openingsfase een aanval op te kunnen bouwen maar moet wel een pion inleveren. Die pion had een verzekering moeten zijn voor op zijn minst een remise voor Mark. Maar hij ziet te veel varianten aan voor spoken en raakt het overzicht kwijt terwijl als je het op de computer ziet simpel lijkt. Dus in plaats van met een pion meer het eindspel in te gaan, moet hij het met een kwaliteit minder doen. En dat gaat hij helaas niet redden. Wit weet alle mooie ideeën om zeep te helpen, en Amstelveen krabbelt een puntje terug. Het is dan 3½-2½ voor Schaakstad, we zijn er bijna.
En waar Mark uit de vorige achtste ronde met een goede overwinning de strijd aanging, moest Marcel met een gelukkig toegeworpen winst het beste er van maken. Dit was niet zijn seizoen, het liep niet, het kwam er niet uit, ronduit balen was het. Maar op het moment dat het nodig was bleek hij er toch te kunnen staan. Maar het ging wel moeizaam, tegenstander Theulings wilde niet echt meewerken, en dat is zijn goed recht. Marcel heeft wel het grootste gedeelte van de partij iets wat op een voordeeltje lijkt. Het ziet er apart uit als zwart met zijn drie overgebleven stukken (pionnen niet meegerekend) een lap dance aan het uitvoeren is rondom de witte koning. Maar een iets te optimistisch plan en de zwarte droom spat uiteen, en alweer verschijnt er een paard eindspel op het bord. Het lijkt alsof we er vandaag patent op hebben aangevraagd. En ook nu mogen wij het zoet van de overwinning daarin proeven. Met twee pionnen meer weet Marcel het karweitje soepel te klaren! En dat is het broodnodige punt dat ons over de grens van de overwinning brengt, klassebehoud is daarmee een feit.
Maar de koek is nog niet op want zoals reeds bekend heeft Henk Eleveld eerder die middag remise afgeslagen en daar krijgt hij nu de beloning voor. Het stugge doorspelen heeft zijn tegenstander Jan Helsloot misschien tot wanhoop gedreven, wie zal het zeggen. Voor de zoveelste keer dit seizoen verzandt Henks partij in een toreneindspel. Dat wel met wisselend succes, maar waarschijnlijk had hij nu het trucje door en bleef maar doordrammen. Toreneindspelen worden algemeen beschouwd als saai, maar als je de winst voor het grijpen hebt is het natuurlijk reuze interessant. En in de Smit-stijl blijft hij loeren op een foutje van de overkant. Het duurt lang maar hij krijgt zijn kans, en die wordt onmiddellijk aangenomen. Als hij eenmaal twee pionnen voorsprong heeft duurt het niet lang meer dat hij ook zijn verdiende punt mag laten noteren. We winnen met 5½-2½, en die winst hadden wij wel degelijk een keer verdient.
Want in de eindstand van deze competitie worden we uiteindelijk achtste. Maar als je alle uitslagen bekijkt hadden we heus wel hoger kunnen eindigen. Twee gelijke spelen tegen de teams die om het kampioenschap streden, wat had daar meer ingezeten? We verliezen van de twee teams die degraderen. Wat als we daar de winst hadden gepakt. De eindstand zou er dan heel anders uit hebben gezien met een Schaakstad-team dat mee had kunnen doen om de promotie. Het is er dit seizoen niet uitgekomen, en waarom? Sommige spelers kwamen maar niet op gang of het zat ze gewoon niet mee. Laten we hopen dat het volgende seizoen alles eens meer mee zit en iedereen zijn gebruikelijke vorm kan behalen en handhaven. Dan zijn we een kandidaat voor de ereplaatsen.
Om toch te proberen beter te scoren dan de vorige wedstrijd werd ook nu de opstelling aangepast. Henk Eleveld mocht nu aan het eind van de opstelling toekijken hoe bijvoorbeeld Mark Brussen op bord drie zou presteren. Freddie en Marcel op lagere borden dan normaal, en onze rots in de branding dit seizoen, Erik Smit, op een vertrouwde stek. Met dat arsenaal aan schaakkracht moest het dan vandaag gaan gebeuren, de spanning is voelbaar. Na een paar uur spelen is het gevoel niet gunstig gestemd want als je op ELO-rating kijkt zijn de verschillen op de meeste borden niet groot. Maar de partijen moeten daar uitsluitsel over geven.
De eerste partij die eindigt is het eerste bord waar Martin van Dommelen niets weet te bereiken tegen Dennis Brouwer. Of je kan deze regel ook andersom lezen. Drieëntwintig zetten na een Philidor opening en de vrede is gesloten. Valt er verder nog iets over te zeggen… nee. Remise, de eerste score staat.
Maar tegen die tijd heeft Maarten Beekhuis zichzelf al zover in de nesten gewerkt dat we al weten dat we op achterstand gaan komen. En dat kunnen we niet gebruiken. Maar als je je al binnen de tien zetten zorgen moet gaan maken om het verdedigen van pion c2, die dan uiteindelijk ook valt, roep je wel het onheil over jezelf af. De pion gaat kinderlijk eenvoudig verloren en vanaf daar vecht Maarten eigenlijk al voor een verloren partij. Toch doet hij nog een poging om het beste er van te maken, maar het zal niet lukken. Kort nadat Martin remise heeft gehaald moet Maarten de koning omleggen.
Maar vanaf daar begint er een Schaakstad-uurtje en worden er een heleboel dingen duidelijk, maar niet zonder het nodige geluk. En degene die daar het beste over mee kan praten is Nikolai, de aanstichter van dit bijzondere uurtje. Je mag hem niet specifiek aanwijzen als zodanig, maar wat er bij hem in de partij gebeurt is dan het mazzeltje van het seizoen. Nikolai speelt met zwart tegen Lody Kuling, speler met de hoogste rating bij Zukertort. En deze Lody geeft Nikolai weinig kans, ten eerste zet hij het centrum vast waarna hij de meer plezierige stelling mag uitmelken, Nikolai is min of meer alleen maar toeschouwer. Hij moet een pion inleveren maar die hoeft niet gelijk beslissend te zijn. Maar de pluspion is wel een degelijk wapen tegen de zeer slecht gepositioneerde loper van zwart, voordat deze is bevrijd heeft wit al zijn pijlen al op de overige zwarte pionnen gericht. Maar opeens stokt de winstvoering en begaat Lody eerst een paar kleine onnauwkeurigheden waardoor Nikolai zijn loper opeens tot sterk stuk kan omtoveren. En daarbij spelen ook nog een twee oprukkende a en b-pionnen een belangrijke rol. En dan grijpt Lody Kuling compleet mis, een enorme blunder waardoor die twee pionnen niet meer te stoppen zijn. Een drama pur sang speelt zich af. Het is erg zuur voor Zukertort Amstelveen, maar voor ons de totale ommekeer in de wedstrijd.
Want het negatieve gevoel van eerder die middag is intussen omgedraaid in een goed gevoel. Een gevoel van “we gaan niet meer degraderen”! Henk heeft eerder remise afgeslagen in belang van het team, en Marcel, Freddie en Erik hebben hoopgevende stellingen opgebouwd.
Tegen elke zet die Freddie met zwart tegen zich krijgt lijkt hij zich te bedienen van f5, er zal wel een filosofie achter zitten. En als die filosofie werkt hoor je mij niet klagen. Tegen Bram ter Schegget heeft het in ieder geval effect, want al voor de twintigste zet heeft hij een kwaliteit gewonnen. En in tegenstelling tot de vorige ronde heeft hij nu gelukkig wel het overzicht om een winnend plan uit te voeren. Het is nog wel oppassen omdat wit via de g-lijn allerlei dreigingen weet te creëren. Het resulteert erin dat hij een pion extra moet inleveren. Maar het duurt niet lang meer voordat hij het voordeel van de toren tegen de loper kan laten gelden. Nadat de dames zijn geruild komt er kleine tactische strijd op het bord die Freddie probleemloos uitspeelt. Als eerste wordt de vrije b-pion in toom gehouden en daarna snijd hij de witte koning af. Voor Ter Schegget is dat reden genoeg om in te zien dat de partij verloren is, en kunnen wij een volgende overwinning bij laten schrijven. Het gaat de goede kant op.
De super degelijke rots in de branding dit seizoen is zonder twijfel Erik Smit. Tot aan deze ronde nog steeds geen nederlaag en met een score van 6 uit 8 is de koek nog niet op. Want ook in de negende ronde komt hij geen moment in gevaar. De kenmerken in zijn partijen zijn duidelijk, vanuit een klein voordeeltje in de opening gaat hij het net zo lang uitmelken totdat de tegenstander wel iets over het hoofd ziet. En zo gaat het vandaag ook weer, na twintig zetten heeft hij een klein positioneel voordeeltje, maar nog niet genoeg voor winst. Toch begaat Gijs IJzermans een fout zodat Erik heel geniepig een pion weet te bemachtigen. Het nadeel is wel dat die pluspion helemaal vanaf a2 te gelde gemaakt moet worden. Dat is geen doen, dan maar op een andere manier. De bewuste pion kan worden geruild en er blijft een paard eindspel over dat Erik daarna op het oog simpel in zijn voordeel beslist. Hij wordt daarmee onze topscorer van dit seizoen met 7 uit 9, en dat allemaal met zeer degelijke partijen, hulde!
In principe hebben we dan nog maar een half punt nodig, want DSC Delft moet nog steeds de marge van twee bordpunten wegwerken. Maar we zijn niet op de hoogte van wat er zich afspreekt in Utrecht, dus we moeten het zelf doen. Maar dat wisten we al voor de wedstrijd.
Mark Brussen had in de vorige ronde met een goede overwinning hopelijk genoegen vertrouwen opgebouwd om in de laatste ronde het derde bord te verdedigen. En het liet zich inderdaad zo aanzien dat hij voor niemand bang was, en zeker niet tegen Michiel Harmsen van Zukertort. Deze denkt na de openingsfase een aanval op te kunnen bouwen maar moet wel een pion inleveren. Die pion had een verzekering moeten zijn voor op zijn minst een remise voor Mark. Maar hij ziet te veel varianten aan voor spoken en raakt het overzicht kwijt terwijl als je het op de computer ziet simpel lijkt. Dus in plaats van met een pion meer het eindspel in te gaan, moet hij het met een kwaliteit minder doen. En dat gaat hij helaas niet redden. Wit weet alle mooie ideeën om zeep te helpen, en Amstelveen krabbelt een puntje terug. Het is dan 3½-2½ voor Schaakstad, we zijn er bijna.
En waar Mark uit de vorige achtste ronde met een goede overwinning de strijd aanging, moest Marcel met een gelukkig toegeworpen winst het beste er van maken. Dit was niet zijn seizoen, het liep niet, het kwam er niet uit, ronduit balen was het. Maar op het moment dat het nodig was bleek hij er toch te kunnen staan. Maar het ging wel moeizaam, tegenstander Theulings wilde niet echt meewerken, en dat is zijn goed recht. Marcel heeft wel het grootste gedeelte van de partij iets wat op een voordeeltje lijkt. Het ziet er apart uit als zwart met zijn drie overgebleven stukken (pionnen niet meegerekend) een lap dance aan het uitvoeren is rondom de witte koning. Maar een iets te optimistisch plan en de zwarte droom spat uiteen, en alweer verschijnt er een paard eindspel op het bord. Het lijkt alsof we er vandaag patent op hebben aangevraagd. En ook nu mogen wij het zoet van de overwinning daarin proeven. Met twee pionnen meer weet Marcel het karweitje soepel te klaren! En dat is het broodnodige punt dat ons over de grens van de overwinning brengt, klassebehoud is daarmee een feit.
Maar de koek is nog niet op want zoals reeds bekend heeft Henk Eleveld eerder die middag remise afgeslagen en daar krijgt hij nu de beloning voor. Het stugge doorspelen heeft zijn tegenstander Jan Helsloot misschien tot wanhoop gedreven, wie zal het zeggen. Voor de zoveelste keer dit seizoen verzandt Henks partij in een toreneindspel. Dat wel met wisselend succes, maar waarschijnlijk had hij nu het trucje door en bleef maar doordrammen. Toreneindspelen worden algemeen beschouwd als saai, maar als je de winst voor het grijpen hebt is het natuurlijk reuze interessant. En in de Smit-stijl blijft hij loeren op een foutje van de overkant. Het duurt lang maar hij krijgt zijn kans, en die wordt onmiddellijk aangenomen. Als hij eenmaal twee pionnen voorsprong heeft duurt het niet lang meer dat hij ook zijn verdiende punt mag laten noteren. We winnen met 5½-2½, en die winst hadden wij wel degelijk een keer verdient.
Want in de eindstand van deze competitie worden we uiteindelijk achtste. Maar als je alle uitslagen bekijkt hadden we heus wel hoger kunnen eindigen. Twee gelijke spelen tegen de teams die om het kampioenschap streden, wat had daar meer ingezeten? We verliezen van de twee teams die degraderen. Wat als we daar de winst hadden gepakt. De eindstand zou er dan heel anders uit hebben gezien met een Schaakstad-team dat mee had kunnen doen om de promotie. Het is er dit seizoen niet uitgekomen, en waarom? Sommige spelers kwamen maar niet op gang of het zat ze gewoon niet mee. Laten we hopen dat het volgende seizoen alles eens meer mee zit en iedereen zijn gebruikelijke vorm kan behalen en handhaven. Dan zijn we een kandidaat voor de ereplaatsen.
T Schaakstad A'doorn 2 2120 Zukertort A'veen 2 2132 5½-2½ 1. Martin van Dommelen 2220 Dennis Brouwer 2175 ½-½ 2. Maarten Beekhuis 2124 Florian Jacobs 2208 0-1 3. Mark Brussen 2007 Michiel Harmsen 2052 0-1 4. Erik Smit 2165 Gijs IJzermans 2077 1-0 5. Nikolai Kabanof 2056 Lody Kuling 2245 1-0 6. Marcel Boel 2191 CM P-P Theulings 2172 1-0 7. Freddie vd Elburg 2148 Bram ter Schegget 2135 1-0 8. Henk Eleveld 2052 Jan Helsloot 1994 1-0
| foto's op Facebook | foto's op Google+ | foto's op Picasa | partijen in pgn |
Partijen openen in nieuw venster of tabblad
