Na de desastreus verlopen wedstrijd uit de vorige ronde tegen DSC Delft, zou je kunnen zeggen dat het roer om moest. In die wedstrijd lag de kans om onszelf uit het gevaar van degradatie te werken. Maar het mocht niet zo zijn, en we konden weer verder de strijd aangaan tegen het degradatiespook. DSC Delft bleef met hetzelfde probleem zitten met een op het oog gemakkelijker programma. Want zij hadden Utrecht als tegenstander in de laatste ronde, maar gelukkig in de achtste ronde nog een zware dobber aan Kennemer Combinatie. Maar om te spelen op de resultaten van de andere teams is geen juiste instelling, we moesten zelf met een oplossing komen. Hoe dat te doen? De opstelling omgooien, inderdaad. Maar heb je dan net een gelukkige hand dat Caissa 2 daar niet op gokt?
Henk Eleveld en Maarten Beekhuis werden naar voren geschoven en de kracht en degelijkheid in het midden gestationeerd. Op zich moet dat werken alhoewel dit seizoen niets vanzelfsprekend is. Zoals het zich liet aanzien nadat de opstellingen bekend waren lagen er zeker kansen, maar de partij moet nog wel gespeeld worden. En aan de strijdlust heeft het deze keer niet gelegen, als het gemiddelde aantal zetten van deze match 63 is zegt dat volgens mij genoeg. Het verloop van deze enerverende wedstrijd, en hoe het bijna misliep.
Zoals gezegd werd de opstelling dus stevig door elkaar gegooid, met als gevolg dat Henk Eleveld aan het eerste bord plaats mocht nemen. Maar Henk is nooit bang om de strijd tegen wie dan ook uit de weg te gaan. Maar hij gaat die uitdaging net iets te enthousiast aan, en al op achtste zet begaat hij een kleine maar waarschijnlijk wel beslissende fout door met de dame net twee velden te ver te dansen. En omdat zijn tegenstander resoluut laat blijken dat die zet fout is, loopt Henk de rest van de partij achter de feiten aan. De verloren pion ziet hij nooit meer terug. Zoals hij het zelf al zegt: ik kan wel opgeven na twintig zetten maar dat is niet de juiste instelling. Zwart kan immers nog altijd iets over het hoofd zien. Maar niet vandaag, alle dreigingen worden weerstaan en na ruim vier uur spelen moet Henk het hoofd buigen. Een ingecalculeerde nederlaag…? Wat als hij niet die kleine misgreep had gedaan?
Dus is pas omstreeks vijf uur de eerste uitslag bekend, iets wat met het huidige speeltempo uitzonderlijk is. Maar nadat de stukken in de doos zijn gedaan volgt snel de eerste overwinning voor ons. Mark Brussen haalt geduldig dat punt binnen. Ook bij Caissa is de personele bezetting niet helemaal compleet en is Annemarie Volkers invaller. Daar weet Mark wel raad mee. Maar hij moet er wel voor werken, want hij krijgt het niet in de schoot geworpen. Na het middenspel zijn alle lopers en paarden afgeruild plus nog een stel torens. Maar Mark heeft net iets meer bewegingsvrijheid en aanvalsmogelijkheden. En net als Annemarie denkt een gevaarlijk pion te krijgen, kan Mark het tegendeel bewijzen. En hij gaat met rassé schreden te werk, de witte dame en toren worden verjaagd uit de verdediging van de koning, die daarna ten dode is opgeschreven. De stand is weer gelijk, voorlopig klopt het beeld van de wedstrijd.
Maar Erik Smit is zo vriendelijk om dat beeld lelijk te verstoren, tenminste als je het vanuit het team van Caissa bekijkt. De typische Smit-partij voltrekt zich in alle glorie als je dat zo mag zeggen. Een rustige opbouw en als de tegenstander maar een klein steekje laat vallen zijn de gevolgen vaak niet te overzien. Maar het is vandaag zwoegen en niet wijst erop dat Erik zijn plannen kan waarmaken. En Abe Willemsma is ook niet van plan om hem daarbij te helpen, hij houdt alles goed gesloten. Erik moet met gevaar voor eigen leven proberen door te stoten, maar ook hij krijgt allerlei dreigingen om zijn hoofd geslingerd. Maar door het nemen van enig risico zoals Erik dat doet, wordt Willemsma misschien net iets te overmoedig en denkt de witte koning te grazen te kunnen nemen. En daar is het witte paard net iets machtiger dan de zwarte loper. Die heeft geen aanvalspunten en moet moedeloos toezien hoe Erik de zwarte stelling sloopt. Misschien een mazzeltje, het maakt ons niet uit, weer een punt erbij.
En als we het dan echt over mazzel moeten hebben… Marcel Boel! Anders kunnen we het in koor niet zeggen, maar wie maalt daar om? Ja, absoluut zijn tegenstander Francis Lesman, want die was ons blijkbaar wel vredelievend gezind. Lesman had een goede partij gespeeld en het optimistische spel van Marcel totaal geneutraliseerd. Het lijkt er de hele partij op dat Marcel geen plan heeft, alle stukken staan op de damevleugel, terwijl de koning open en bloot moet afwachten wat er komen gaat. En er komt het nodige op hem af en Marcel kan er niks tegen doen. Nadat diverse stukken zijn geruild en de zwarte armada is teruggedrongen, kan het witte feest beginnen. Zeg maar waar u het wilt hebben en wij witte stukken leveren. Zoals wel vaker wordt gezegd: alles wint, maar niets is moeilijker dan een gewonnen partij te winnen. Marcel gaat nog stug door in de hoop op een misser van wit. En hij krijgt zowaar uit het niets de tegenkans waar hij echt niet meer op gerekend had, wie eigenlijk wel? Wit doet er alles aan om geen remise te forceren, en gaat dan vreselijk in de fout. Ja, en dan zegt Marcel dank je wel, die overwinning gaat mee naar Apeldoorn. We staan met de nodige mazzel op 3-1 voor en er lijkt op zijn minst een gelijkspel in te zitten.
Maar niet voordat de overige partijen ook afgelopen zijn… en daar komt nog de nodige strijd en frustratie bij kijken. Normaal speelt Martin op een van de hogere borden maar vanwege de “tactiek" nu op het vijfde bord. Je zou denken dat hij dan een makkelijkere tegenstander zou krijgen, maar niets in minder waar. Hij mag het opnemen tegen Rogier van Arkel, en die heeft vandaag Martinnetje pesten op het menu staan. Nu speelt Martin best wel degelijk als hij met wit speelt, maar wat hij vandaag over zich heen krijgt is niet te versmaden, zie de stelling na negentien zetten. Alle witte stukken zijn op de onderste rij geposteerd. Niet des Martins!! Hij moet een moedeloos gevoel gehad hebben want hij krijgt totaal geen kans op tegenspel. Aan alle kanten worden zijn stukken opgejaagd en na dertig zetten zijn ze op een kluitje gegooid. En alle zwarte stukken wandelen vrolijk flierefluitend naar voren. De altijd vrolijke Martin is dit keer behoorlijk uit het veld geslagen. Maar als je tegenstander gewoon beter speelt heb je daar niets over te klagen. En dat was vandaag het geval. Uithuilen en doorgaan. Want we hebben nog steeds geen vier bordpunten, wat ons een gelijkspel garandeert.
En we hadden Nikolai ook aan een lager bord zitten dan normaal, en met de chaos die hij altijd weet te creëren moest er wel wat mogelijk zijn. En in het begin van de partij gaat hij zijn gebaande wegen, de Nikolai-stijl. Het is niet anders dan de andere partijen van hem. Op die manier wil hij de basis leggen voor het uitwringen van de dan hopelijk lamgelegde stelling van zijn opponent. En hij is goed op weg, maar uiteraard speelt de andere kant ook zijn eigen spelletje. En die gaat niet mee met wat Nikolai van plan is, integendeel zelfs. Nikolai is te zeer bezig om zijn stukken door te laten dringen in de zwarte stelling. Daarbij onderschat hij de aanvallende acties van zwart, maar het is dan al te laat. Als Paul Janse eenmaal de gelegenheid krijgt om zijn stukken te laten dansen, krijgt Nikolai overal de
Tropanka over zich heen (ja, dat heb ik gegoogeld). Maar Paul Janse speelt het dan ook mooi uit met drie lichte stukken. Dan is het dus weer gelijk: 3-3.
De mooie opgebouwde voorsprong is verdwenen, maar kan misschien weer teruggewonnen worden als Maarten Beekhuis weet te winnen. Maar daar ziet het er het begin van de partij niet naar uit. Vanaf het begin moet hij zich verdedigen en pas als het tegen de tijdcontrole loopt kan hij zich iets loswrikken, maar van harte gaat het niet. Het tegenspel dat hij creëert met de vrije a-pion garandeert hem sowieso een remise, maar hij wil meer. En terecht, want de vrije pion veroorzaakt zoveel problemen voor wit dat hij de dame in moet leveren voor een toren en een loper. En even later moet gedwongen afscheid nemen van de loper, maar daar begaat Maarten net een elementaire fout door daar ergens geen f6-f5 te spelen. En dat heeft zijn tegenstander goed gezien want hij kan een blokkade opbouwen, maar Maarten wil toch proberen te winnen. En dat gaat hij dan heeeeel lang proberen. Maar hij komt er niet doorheen, net door dat ene zetje dat je vergeet te doen, jammer, goed geprobeerd.
En dan is er nog een partij bezig, en die duurt en duurt maar voort, een echte zeeslang. Freddie van der Elburg heeft al snel in de opening voordeel opgebouwd. Wit wordt op alle fronten in de verdediging gedrongen en nog voor de dertigste zet levert hem dat een stuk op voor een pion. Mooi, en nu een plan voor de winst vinden. Dat blijkt toch lastiger dan gedacht, want hij kan maar geen vorderingen maken. En als je dan een tweede pion moet teruggeven wordt het nog moeilijker. Zelfs zo moeilijk dat hij onder druk langzaam kleine foutjes met grote gevolgen begint te maken. De drie pionnen komen met rasse schreden naar de overkant. En de enige remedie daartegen is om materiaal in te leveren, ondertussen gaat wit aan de andere kant van het bord op rooftocht. En in de tussentijd dat Freddie alles van de koningsvleugel heeft schoongeveegd, zijn twee hoopgevende pionnen op de damevleugel geliquideerd. De frustratie is groot, en terecht want alles blijkt voor niets te zijn geweest. De match gaat verloren, daar kunnen we lang over praten maar het zal zo zijn. Weg aspiraties op klassebehoud… alle overige partijen van die dag zijn beëindigd en alleen deze partij is nog bezig en bezig en bezig en bezzzzzigggggzzzzzzzzzzzz. Want waar Freddie zijn winstplan niet kon vinden en uitvoeren is het nu Rik Salomons die het niet sluitend kan krijgen. Als je het via de computer met Engine bekijkt is het allemaal simpel en duidelijk. De overgebleven paarden worden geruild en met twee pionnen meer zou het appeltje-eitje moeten zijn. Maar na 107 zetten kiest Rik Salomons het verkeerde plan waardoor Freddie de koning in toom kan houden. Na wederom een zeer lange partij behalen we dus uit de diepste diepten van de Amsterdamse Schaakkelders uiteindelijk een zwaar bevochten gelijkspel.
Nadat we ’s morgens met de groepsretour en samen met het eerste team op pad zijn gegaan is de strijd om even voor zeven gestreden. We hebben zeer zeker het geluk aan onze zijde gehad, Marcel had moeten verliezen en waarschijnlijk Freddie ook. Maar het geluk zat ons nu eens mee waar het in eerdere matches ons niet gegund was. Maar zo zal het wel bij meer wedstrijden gaan. Maar we zijn nog niet zeker van klassebehoud want DSC Delft kan het ons nog lastig maken in de laatste ronde. Zij spelen tegen Utrecht en wij tegen Zukertort Amstelveen, dus een lastiger opgave. Wij hebben wel meer bordpunten en die achterstand moeten ze eerst wegwerken.
Het was een lange dag maar die daar was nog niet beëindigd, want reisleider Merijn van Delft trakteerde ons nog op een mooie avondwandeling door Amsterdam. Die voerde ons langs prachtige panden waar de Amsterdamse jetset bivakkeerde. Niemand van dit elan gezien, maar hij beloofde wel het Vondelpark, en als sluitstuk van de dag: het Max Euweplein. Wat mooier om dat plein te betreden via de Jan-Hein Donner brug. Aldaar werd op het plein nog geschaakt maar daar hebben wij ons niet mee bemoeid, we wilden eten! We hadden zin om de frustraties weg te drinken en te eten, en dat hebben we gedaan. Om elf uur, en voor sommigen nog later, konden we uitgestrekt op de bank ploffen, we waren weer thuis.
T Caissa 2 2085 Schaakstad Apeldoorn 2 2120 4-4
1. Anno Steenberg 2115 Henk Eleveld 2052 1-0
2. Juan de R. Husman 2175 Maarten Beekhuis 2124 ½-½
3. Abe Willemsma 2055 Erik Smit 2165 0-1
4. Francis Lesman 2042 Marcel Boel 2191 0-1
5. Rogier van Arkel 2180 Martin van Dommelen 2220 1-0
6. Rik Salomons 2067 Freddie vd Elburg 2148 ½-½
7. Paul Janse 2089 Nikolai Kabanof 2056 1-0
8. Annemarie Volkers 1954 Mark Brussen 2007 0-1
