Henk Vinkes
Partijen openen in nieuw venster of tabblad
Het was weer eens zo’n week waarin je nergens anders mee bezig bent dan invallers zoeken. Het verhaal is overbekend en het blijft frustrerend. Stefan heeft mensen nodig omdat het eerste team koste wat het kost weer terug moet naar het hoogste niveau, en die haalt hij dan bij het tweede team weg. En wij moeten alle zeilen bijzetten om niet na een seizoen weer te degraderen. Leuk allemaal, maar met als gevolg dat ik in de grabbelton van het derde team duik om daar de broodnodige speelkracht uit te vissen. En daar wordt Anton dan weer niet blij van want die heeft al te maken met de nodige afzeggingen. Plus het feit dat het derde team totaal niet op stoom komt, en degradatie bijna zeker niet meer kan ontlopen. Stefan is vlot bevoorraad, en daarna krijg ik de toezegging van Cees Beekhuis en Reint van der Knijff dat zij met de nodige afkoopsommen meespelen in het tweede team. De bonnetjes zijn niet uitgeschreven dus die kunnen ook niet zoekraken.
En als Anton alle leden, ex-leden, familieleden, ooms, tantes en jeugdleden langs is geweest, heeft hij ook een compleet team bij elkaar. En zo kunnen alle teams naar de respectievelijke tegenstanders… dacht je. Een paar dagen voor de wedstrijd krijg ik nog weer een afzegging, gevolgd door een aantal krachttermen, hier niet nader te benoemen. En dus kan ik weer aan de gang, maar ik heb er geen zin meer in, ik ga zelf maar op dat lege bord zitten, we zien wel wat het wordt. Want we verwachten er op voorhand al weinig van als je op visite mag bij de koploper, en wij met een onthoofd team acte de présence gaan geven. Het devies is, laten we deze wedstrijd maar vergeten en ons richten op de laatste drie ronden. Een nobel streven, want we zijn al eens eerder met die instelling naar Wijk aan Zee afgereisd, en die dag staat velen van ons nog altijd positief op het netvlies. Wie had ooit kunnen verwachten dat we dat kunstje bijna weer flikten!
Als we dan eindelijk achter de borden zitten blijken we te maken te hebben met een verschil in elo-rating van 120 punten. Ik als teamleider ben daar de grootste oorzaak van want ik hobbel al jarenlang achter dit elo-geweld aan, maar jullie maken je kippenborstjes maar nat, want ik kom er aan… Goed, zover genoeg hoogmoed uit het kamp van The Boss. ;-) In ieder geval geeft het aan dat wij het van tevoren goed ingeschat hebben dat we een op papier moeilijke middag tegemoet gaan. Maar we kunnen het ook zo bekijken dat zij het eerst maar eens moeten bewijzen als koploper. Laten we de middag dan maar chronologisch volgen.
Het is een mooie zonnige dag zo dicht bij het strand en de zon straalt enthousiast de speelzaal binnen. De kletterende zonnewering heeft geen weerstand tegen de wind en gaat terug in de startblokken. Cees Beekhuis is na ongeveer anderhalf uur spelen de eerste die de stukken ook weer terug in de doos doet. Nadat hij een week in een trainingskamp heeft gezeten kan hij geen voordeel behalen tegen Erik Schoehuys, die wel een veel hogere elo-rating heeft. Misschien had hij nog wel iets kunnen proberen, maar de tegenstander was een beetje verrast dat de stelling driemaal herhaald werd. En dat betekent nog steeds dat het remise is, alhoewel Schoehuys niet goed geteld had. Op zich al een goed teken deze plusremise, nog zeven te gaan.
En aan het enige bord waar wij een hogere rating hadden, scoorden we ook gelijk. In de voorbereiding was de openingskeuze van vele Wijkerianen bekend. D4, Lg5 en dat was precies wat Reint van der Knijff voorgeschoteld kreeg. Er volgt een Hollandse partij waar Reint kort en zijn tegenstander lang rokeert. Al snel gaat Reint op de damevleugel vooruitstrevend tekeer met diverse pionnen. En het levert een mooie open a-lijn voor hem op. Als dat klusje klaar staat is het centrum aan de beurt, nu gaan we daar eens lekker slopen! Cees Duivenvoorde begaat in het middenspel de fout door de witte loper niet af te ruilen, het had hem een mindere stelling opgeleverd, maar door het niet slaan krijgt hij nu te maken met een ronduit slechte stelling. Via de al eerder genoemde a-lijn komt Reint beslissend binnen, en de sloopkogel swingt de hele witte stelling aan gruzelementen. We staan zowaar voor, en als Freddie toevallig langsloopt constateert ook hij dat we er helemaal niet zo slecht voorstaan.
En die constatering is ook van toepassing op zijn eigen partij van deze dag in maart in Wijk aan Zee waar hij in januari triomfen… probeerde te vieren. Goed, de partij van vandaag, Siciliaans, Taimanov volgens het Schaakbasis proggie. Op zich een normale partij waar wit iets beter staat en Freddie nog niet heeft gerokeerd na twintig zetten en dat ook niet meer zal doen. Is het een noodzaak? Een kale koning in het midden van het bord met diverse aanvalsmogelijkheden voor wit. Maar het lijkt erop dat hij die aanval te vroeg inzet en Freddie de kans biedt de veste op orde te brengen. Wit heeft dan nog een trucje over om in de partij te blijven en helaas trapt Freddie daar met open ogen in. Shit, die was niet ingecalculeerd. De koning krijgt gelijk de strop omgehangen en de teams staan weer op gelijke hoogte. 1½-1½.
Gelijk daarna krijgen we weer met een “teleurstelling” te maken wanneer Erik remise moet toestaan. Het verwisselen van twee zetten is hier de oorzaak van. Vanaf het begin van de partij zet Erik de druk er op bij Rick Duijker, dat is hem wel toevertrouwd. Op de damevleugel staan twaalf pionnen tegen elkaar aan te schreeuwen dat ze erdoor willen maar de zwarte dame staan er klungelig bij in de weg. Maar het wordt min of meer vastgezet en dan heeft Erik de handen vrij vol in de aanval te gaan. Er wordt op e6 een paard geposteerd dat voor veel problemen wil gaan zorgen. En als even later de dame erbij gehaald wordt, lijkt het net zich vanzelf te sluiten rondom de zwarte koning. Het is een kwestie van tijd dat Erik de winst kan bijschrijven op het formulier. Maar dan is er de keuze tussen twee zetten waarvan hij denkt dat ze beide via veld e6 winnen, waar hebben we dat vaker gezien. En uiteraard kies je dan net die zet die net niet blijkt te winnen, een domper op de mooi opgezette winstvoering. En gelukkig, zegt Erik na afloop is het daarna remise want zijn ontwikkeling van stukken was absoluut nog niet voltooid.
Maar lang hoeven we niet teleurgesteld te zijn want de oh zo snotverkouden Nikolai laat zich niet het veld slaan door de griep en laat geen spaan heel van Bart Mulder. Als je in de opening zoveel mogelijk zetten wilt kopiëren van je tegenstander, komt er toch een moment dat dat niet meer kan. Het Engels noemen ze dat dan blijkbaar, maar daar valt al zoveel onder. Nikolai heeft zijn stukken lekker neergezet en laat zwart ploeteren om los te komen uit zijn omsingeling. Flierefluitend trekt Nikolai naar voren met de b-pion die gelijk voor onrust zorgt. Na twintig zetten is de zwarte stelling een onsamenhangend geheel dat op instorten staat en op alle fronten wordt aangevallen. Mooi om te zien want het speelt vrijwel vanzelf, de kans op een blunder van Nikolai is tot een minimum gereduceerd. En als de doorgang voor de witte b-pion is vrijgemaakt duurt het nog maar even voordat Nikolai ons weer op voorsprong zet. Zou het sprookje van destijds een vervolg gaan krijgen?
Want als ik Mark opdracht geef zijn tegenstander nog maar even een tijdje te dollen (de werkelijke uitspraak is weggepiept) is het niet de verwachting dat het tot iets moois zal leiden. Opening is Caro-Kann en lange tijd gebeurt er weinig tot niets, wel heeft Mark het gevoel dat hij steeds iets beter staat. En het is dat gevoel wat je vast moet houden, en dat doet hij ook. Maar het levert in het middenspel niets op, enige hoop is dan gevestigd op het zwarte paard dat iets beter geposteerd staat dan de witte loper. Trucjes loeren om de hoek. Maar als er niets in de stelling zit kun je lang doorgaan, ook te lang… Ja, ook te lang want het trucje komt opeens wel om de hoek kijken, een paardvork. Ai, pijnlijk, maar wel lekker voor ons want door deze winst komen we op 4 punten en een gelijkspel is gegarandeerd.
En dan mogen de Henken het karwei afmaken, dank jullie wel heren, het Henken-collectief krijgt een zware taak te verrichten. Maar de Henken hadden het wel degelijk af kunnen maken, voor de ene Henk misschien een verwachte taak, voor de andere Henk een verrassende uitkomst. Eerst de kleine Henk. Eleveld genaamd, speelde met zwart tegen Bastiaan Veltkamp en liet zich de kaas van het brood eten, jammer want het was niet nodig geweest. Alles draait om de zetten die op de a- en b-lijn gedaan worden. Torens en pionnen, Henk Eleveld laat helaas net een zet te veel toe van wit en daarmee glipt de remise hem uit de vingers. Hij weet zelf ook wel dat hij beter zelf op b3 had kunnen slaan, want dan is verdediging tegen maar een pion makkelijker dan tegen twee die er nu aan komen stormen. Hij probeert nog wel iets tegen te stribbelen maar de uitslag blijft hetzelfde, nederlaag voor Henk 1, en De Wijker Toren heeft weer hoop.
Want Big Hank kan het helaas ook niet bolwerken. En volgens mij was dit al eens eerder bij een invalbeurt van de captain, hij was weer als laatste bezig met de partij. Ik was er vanuit gegaan dat het een vlotte middag zou worden met een net zo snelle nederlaag als gevolg. Niets, en dan ook echt niets minder waar dan dat. In een Hollandse partij kon ik de gelederen goed gesloten houden en mijn tegenstander, captain Jimmy van Zutphen goed onder druk zetten. Hij had geen plan, ik wel en dat was het zwarte centrum uit elkaar slaan, en langzamerhand met mijn stukken op weg gaan naar de koning. De ontwikkeling van de zwarte stukken bleef lang achter bij het witte spel, en dat speelt wel lekker. Maar toch kon ik op een of andere manier niet door de zwarte verdediging heen breken, als iemand naar aanleiding van de partij een idee heeft hou ik me aanbevolen. Maar tegen de dertigste zet verlies de grip op de partij waar ik een verborgen mogelijkheid had om de remise binnen te slepen. Maar die zat net iets te ver verborgen voor mij, jammer en Jimmy kon zich vrij vechten. In plaats van 31. Lc3 moet ik 31. Lb4 spelen, als het paard dan weg gaat kan ik de dame naar e7 spelen en dan misbruik maken van de slechte positie van de zwarte toren. En daar gaat dan de laatste kans verkeken dat we deze wedstrijd konden winnen. Net voor zes uur geef ik ook nog een toren weg, en is het gelijke spel een feit.
Maar we kunnen met opgeheven hoofd vertrekken uit Wijk aan Zee, want bij voorbaat hadden we hiervoor getekend. Hier was vandaag gelukkig weer veel strijd te herkennen en de wil om te winnen. Dat het net niet lukte is jammer, maar wel hoopgevend voor de laatste drie ronden. Met het team op volle oorlogssterkte in de laatste drie ronden gaan we de miskleunen van het begin rechtzetten.
En als Anton alle leden, ex-leden, familieleden, ooms, tantes en jeugdleden langs is geweest, heeft hij ook een compleet team bij elkaar. En zo kunnen alle teams naar de respectievelijke tegenstanders… dacht je. Een paar dagen voor de wedstrijd krijg ik nog weer een afzegging, gevolgd door een aantal krachttermen, hier niet nader te benoemen. En dus kan ik weer aan de gang, maar ik heb er geen zin meer in, ik ga zelf maar op dat lege bord zitten, we zien wel wat het wordt. Want we verwachten er op voorhand al weinig van als je op visite mag bij de koploper, en wij met een onthoofd team acte de présence gaan geven. Het devies is, laten we deze wedstrijd maar vergeten en ons richten op de laatste drie ronden. Een nobel streven, want we zijn al eens eerder met die instelling naar Wijk aan Zee afgereisd, en die dag staat velen van ons nog altijd positief op het netvlies. Wie had ooit kunnen verwachten dat we dat kunstje bijna weer flikten!
Als we dan eindelijk achter de borden zitten blijken we te maken te hebben met een verschil in elo-rating van 120 punten. Ik als teamleider ben daar de grootste oorzaak van want ik hobbel al jarenlang achter dit elo-geweld aan, maar jullie maken je kippenborstjes maar nat, want ik kom er aan… Goed, zover genoeg hoogmoed uit het kamp van The Boss. ;-) In ieder geval geeft het aan dat wij het van tevoren goed ingeschat hebben dat we een op papier moeilijke middag tegemoet gaan. Maar we kunnen het ook zo bekijken dat zij het eerst maar eens moeten bewijzen als koploper. Laten we de middag dan maar chronologisch volgen.
Het is een mooie zonnige dag zo dicht bij het strand en de zon straalt enthousiast de speelzaal binnen. De kletterende zonnewering heeft geen weerstand tegen de wind en gaat terug in de startblokken. Cees Beekhuis is na ongeveer anderhalf uur spelen de eerste die de stukken ook weer terug in de doos doet. Nadat hij een week in een trainingskamp heeft gezeten kan hij geen voordeel behalen tegen Erik Schoehuys, die wel een veel hogere elo-rating heeft. Misschien had hij nog wel iets kunnen proberen, maar de tegenstander was een beetje verrast dat de stelling driemaal herhaald werd. En dat betekent nog steeds dat het remise is, alhoewel Schoehuys niet goed geteld had. Op zich al een goed teken deze plusremise, nog zeven te gaan.
En aan het enige bord waar wij een hogere rating hadden, scoorden we ook gelijk. In de voorbereiding was de openingskeuze van vele Wijkerianen bekend. D4, Lg5 en dat was precies wat Reint van der Knijff voorgeschoteld kreeg. Er volgt een Hollandse partij waar Reint kort en zijn tegenstander lang rokeert. Al snel gaat Reint op de damevleugel vooruitstrevend tekeer met diverse pionnen. En het levert een mooie open a-lijn voor hem op. Als dat klusje klaar staat is het centrum aan de beurt, nu gaan we daar eens lekker slopen! Cees Duivenvoorde begaat in het middenspel de fout door de witte loper niet af te ruilen, het had hem een mindere stelling opgeleverd, maar door het niet slaan krijgt hij nu te maken met een ronduit slechte stelling. Via de al eerder genoemde a-lijn komt Reint beslissend binnen, en de sloopkogel swingt de hele witte stelling aan gruzelementen. We staan zowaar voor, en als Freddie toevallig langsloopt constateert ook hij dat we er helemaal niet zo slecht voorstaan.
En die constatering is ook van toepassing op zijn eigen partij van deze dag in maart in Wijk aan Zee waar hij in januari triomfen… probeerde te vieren. Goed, de partij van vandaag, Siciliaans, Taimanov volgens het Schaakbasis proggie. Op zich een normale partij waar wit iets beter staat en Freddie nog niet heeft gerokeerd na twintig zetten en dat ook niet meer zal doen. Is het een noodzaak? Een kale koning in het midden van het bord met diverse aanvalsmogelijkheden voor wit. Maar het lijkt erop dat hij die aanval te vroeg inzet en Freddie de kans biedt de veste op orde te brengen. Wit heeft dan nog een trucje over om in de partij te blijven en helaas trapt Freddie daar met open ogen in. Shit, die was niet ingecalculeerd. De koning krijgt gelijk de strop omgehangen en de teams staan weer op gelijke hoogte. 1½-1½.
Gelijk daarna krijgen we weer met een “teleurstelling” te maken wanneer Erik remise moet toestaan. Het verwisselen van twee zetten is hier de oorzaak van. Vanaf het begin van de partij zet Erik de druk er op bij Rick Duijker, dat is hem wel toevertrouwd. Op de damevleugel staan twaalf pionnen tegen elkaar aan te schreeuwen dat ze erdoor willen maar de zwarte dame staan er klungelig bij in de weg. Maar het wordt min of meer vastgezet en dan heeft Erik de handen vrij vol in de aanval te gaan. Er wordt op e6 een paard geposteerd dat voor veel problemen wil gaan zorgen. En als even later de dame erbij gehaald wordt, lijkt het net zich vanzelf te sluiten rondom de zwarte koning. Het is een kwestie van tijd dat Erik de winst kan bijschrijven op het formulier. Maar dan is er de keuze tussen twee zetten waarvan hij denkt dat ze beide via veld e6 winnen, waar hebben we dat vaker gezien. En uiteraard kies je dan net die zet die net niet blijkt te winnen, een domper op de mooi opgezette winstvoering. En gelukkig, zegt Erik na afloop is het daarna remise want zijn ontwikkeling van stukken was absoluut nog niet voltooid.
Maar lang hoeven we niet teleurgesteld te zijn want de oh zo snotverkouden Nikolai laat zich niet het veld slaan door de griep en laat geen spaan heel van Bart Mulder. Als je in de opening zoveel mogelijk zetten wilt kopiëren van je tegenstander, komt er toch een moment dat dat niet meer kan. Het Engels noemen ze dat dan blijkbaar, maar daar valt al zoveel onder. Nikolai heeft zijn stukken lekker neergezet en laat zwart ploeteren om los te komen uit zijn omsingeling. Flierefluitend trekt Nikolai naar voren met de b-pion die gelijk voor onrust zorgt. Na twintig zetten is de zwarte stelling een onsamenhangend geheel dat op instorten staat en op alle fronten wordt aangevallen. Mooi om te zien want het speelt vrijwel vanzelf, de kans op een blunder van Nikolai is tot een minimum gereduceerd. En als de doorgang voor de witte b-pion is vrijgemaakt duurt het nog maar even voordat Nikolai ons weer op voorsprong zet. Zou het sprookje van destijds een vervolg gaan krijgen?
Want als ik Mark opdracht geef zijn tegenstander nog maar even een tijdje te dollen (de werkelijke uitspraak is weggepiept) is het niet de verwachting dat het tot iets moois zal leiden. Opening is Caro-Kann en lange tijd gebeurt er weinig tot niets, wel heeft Mark het gevoel dat hij steeds iets beter staat. En het is dat gevoel wat je vast moet houden, en dat doet hij ook. Maar het levert in het middenspel niets op, enige hoop is dan gevestigd op het zwarte paard dat iets beter geposteerd staat dan de witte loper. Trucjes loeren om de hoek. Maar als er niets in de stelling zit kun je lang doorgaan, ook te lang… Ja, ook te lang want het trucje komt opeens wel om de hoek kijken, een paardvork. Ai, pijnlijk, maar wel lekker voor ons want door deze winst komen we op 4 punten en een gelijkspel is gegarandeerd.
En dan mogen de Henken het karwei afmaken, dank jullie wel heren, het Henken-collectief krijgt een zware taak te verrichten. Maar de Henken hadden het wel degelijk af kunnen maken, voor de ene Henk misschien een verwachte taak, voor de andere Henk een verrassende uitkomst. Eerst de kleine Henk. Eleveld genaamd, speelde met zwart tegen Bastiaan Veltkamp en liet zich de kaas van het brood eten, jammer want het was niet nodig geweest. Alles draait om de zetten die op de a- en b-lijn gedaan worden. Torens en pionnen, Henk Eleveld laat helaas net een zet te veel toe van wit en daarmee glipt de remise hem uit de vingers. Hij weet zelf ook wel dat hij beter zelf op b3 had kunnen slaan, want dan is verdediging tegen maar een pion makkelijker dan tegen twee die er nu aan komen stormen. Hij probeert nog wel iets tegen te stribbelen maar de uitslag blijft hetzelfde, nederlaag voor Henk 1, en De Wijker Toren heeft weer hoop.
Want Big Hank kan het helaas ook niet bolwerken. En volgens mij was dit al eens eerder bij een invalbeurt van de captain, hij was weer als laatste bezig met de partij. Ik was er vanuit gegaan dat het een vlotte middag zou worden met een net zo snelle nederlaag als gevolg. Niets, en dan ook echt niets minder waar dan dat. In een Hollandse partij kon ik de gelederen goed gesloten houden en mijn tegenstander, captain Jimmy van Zutphen goed onder druk zetten. Hij had geen plan, ik wel en dat was het zwarte centrum uit elkaar slaan, en langzamerhand met mijn stukken op weg gaan naar de koning. De ontwikkeling van de zwarte stukken bleef lang achter bij het witte spel, en dat speelt wel lekker. Maar toch kon ik op een of andere manier niet door de zwarte verdediging heen breken, als iemand naar aanleiding van de partij een idee heeft hou ik me aanbevolen. Maar tegen de dertigste zet verlies de grip op de partij waar ik een verborgen mogelijkheid had om de remise binnen te slepen. Maar die zat net iets te ver verborgen voor mij, jammer en Jimmy kon zich vrij vechten. In plaats van 31. Lc3 moet ik 31. Lb4 spelen, als het paard dan weg gaat kan ik de dame naar e7 spelen en dan misbruik maken van de slechte positie van de zwarte toren. En daar gaat dan de laatste kans verkeken dat we deze wedstrijd konden winnen. Net voor zes uur geef ik ook nog een toren weg, en is het gelijke spel een feit.
Maar we kunnen met opgeheven hoofd vertrekken uit Wijk aan Zee, want bij voorbaat hadden we hiervoor getekend. Hier was vandaag gelukkig weer veel strijd te herkennen en de wil om te winnen. Dat het net niet lukte is jammer, maar wel hoopgevend voor de laatste drie ronden. Met het team op volle oorlogssterkte in de laatste drie ronden gaan we de miskleunen van het begin rechtzetten.
T De Wijker Toren 2140 Schaakstad Apeldoorn 2 2010 4-4 1.FM Rick Duijker 2292 Erik Smit 2165 ½-½ 2.FM Sjoerd Plukkel 2239 Freddie van der Elburg 2148 1-0 3.Bart-Piet Mulder 2120 Nikolai Kabanof 2056 0-1 4.Bastiaan Veltkamp 2032 Henk Eleveld 2052 1-0 5.Erik Schoehuijs 2152 Cees Beekhuis 1889 ½-½ 6.Peter Uylings 2138 Mark Brussen 2007 0-1 7.Jimmy van Zutphen 2176 Henk Vinkes 1694 1-0 8.Cees Duivenvoorde 1972 Reint van der Knijff 2071 0-1
't Andere verslag | partijen in pgn |
Partijen openen in nieuw venster of tabblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten